|
|
Opgetekend:
29 juni 2023
Ik schaamde mij zo... Wat deden ze met
mij?
Als kind leerden ze mij dat ik mij moest
gedragen bij ieder medemens. Ik was zacht. ‘Week’, noemde mijn
moeder dat.
Pesten op school, ik was altijd het
mikpunt.
‘Mietje’, riepen ze. Hoe lang is die van jou?
Tot
op zekere dag. Ik werd omsingeld door een hele grote groep jongens
van de hogere scholen. Zij jouwden mij uit en trokken aan mijn
kleding. Een ging er zelfs zo ver om mijn slip uit te trekken.
Daar stond ik, naakt, verschrikt met mijn handen op mijn
geslachtsdeel.
Allen lachten en zelfs één nam er een
foto. Met een stok porden ze tussen mijn billen. De emotie was
voor mij te veel en ik viel flauw. En toen ik weer bij kwam waren
ze weg. Maar ze hadden een grote strik om mijn plasser gedaan. En
op de grond hadden ze met krijt geschreven: Ik ben te gebruiken,
neem mij maar.
Die emotie kon ik niet aan. Ook
durfde ik er thuis niets van te zeggen. Van angst viel mijn stem
weg. Dus kon ik mij verstoppen in mijn bed op mijn kamer. Ik was
in shock. Omdat ik niet kon praten vond mijn moeder dat ik niet
naar school kon.
Tot op die bewuste avond ik uit mijn bed naar
beneden sloop. In de keuken stond een messenblok op het aanrecht.
Zij waren pas nog geslepen. Ik pakte een uitbeenmes en sneed mijn
polsen door. Vol paniek keek ik naar het stromende bloed. Maar ik
stopte niet. Riep niet om hulp. Ik wilde dood, dood...
Dit was geen leven.
Het is mij gelukt, ik pleegde zelfmoord.
Mijn ouders vonden mijn briefje met uitleg. Wat zullen zij
geschrokken zijn. Maar ik kon zo niet meer leven, Ik was
gescandeerd. Nu ben ik in een andere dimensie en wil allen maar
waarschuwen: doe dat nooit een medeleerling aan, nooit! En vooral:
wees geen meeloper.
Zij zijn verantwoordelijk voor mijn dood.
Ik hoop dat ze ooit tot besef komen...
|
 |
|
|
